Uit de oude doos: Kyrkahöjd!
Wat een doelloos gebeuren het EK zo zonder Oranje… Af en toe kijk ik met een half oog een wedstrijd, maar echt boeien doet het me niet. En ook bij de medemens merk ik dat het EK-gevoel al lang weer ver weg gestopt is. Jammer. Het kan namelijk ook anders. Daarom dit verhaal uit de oude doos. De doos van het WK 2002. In die tijd was net het nieuwe dorpshuis van Tjerkgaast geopend; het Friese dorpje waar ik ter wereld kwam en groot gebracht ben. En waar leent zo’n dorpshuis zich nou beter voor dan het gezamenlijk bekoekeloeren van de wedstrijden van ons legioen? Maar helaas laten de heer D. Advocaat en zijn mannen ons in de steek; ze weten zich niet de plaatsen voor de wedstrijden om de welbekende gouden World Cup Trophy. Door een van de dorpsgenoten wordt daarom het plan opgevat om het het hele dorp om te toveren tot ware Zweedse gemeenschap. Want de Zweden hebben zich, in tegenstelling tot ons, wel weten te plaatsen voor het WK. Tjerkgaast is vanaf dat moment geen Tjerkgaast meer, maar Tjerkgaast op z’n Zweeds: Kyrkahöjd. Plaatsnaamborden worden aangepast, Zweedse vlaggen gehesen, blauw-gele sjaals gebreid, rood-wit-blauwe schmink vervangen door blauw-gele macquillage, Scandinavische spelers van SC Heerenveen bewonderen hun nieuwe thuishaven. Tijdens wedstrijden in de ochtenuren ontbijten we, uiteraard met de hele gemeenschap in het nieuwe dorpshuis, met knäckebrood en bij de alcoholische versnaperingen worden geen bitterballen maar Zweedse ballen geserveerd. Bij het aanvangen van de westrijden zingen we uit volle borst het Du gamla, Du fria mee alsof we nooit anders hebben gedaan. Kortom, het is een en al blauw-gele saamhorigheid. Wat een feest! Dus ondanks dat Oranje ons in de steek heeft gelaten, kunnen we er prima nog iets leuks van maken. Ik stel voor dat we ons focussen op Ronaldo en zijn vrinden, op Portugal. Onze Oranje gadgets gooien we op de bbq en zitten de volgende wedstrijd als aarbei of turtle Raphael voor de buis ons te verlekkeren aan het prachtige lichaam van mr. magic feet, zijn dito kapsel(s) en uiteraard de bijbehorende goals. We maken het geheel af met een sopa de peixe en een lekker glaasje porto, zodat we er deze laatste EK-dagen nog even volop voor kunnen gaan 🙂
De Jan Mulders
Oooh wat ontzettend zonde nou. Zonde dat we eruit liggen, dat we geen kans meer maken op de Europese titel. En vooral zonde dat alle Jan Mulders van onze natie gelijk hebben gekregen. Wat een negativiteit heeft die verrookte en verzopen Groninger de afgelopen dagen het land ingeslingerd. Al vanaf de eerste aanraking met de EK-bal had Mulder er al geen vertrouwen in. Zelf zegt de beste man dat ‘ie vooral let op het technisch gestuntel. Nou volgens mij heeft hij ieder lid van het Oranjeteam inmiddels met de grasmat gelijkgemaakt. En natuurlijk speelt hij een rol, is het een spel. Maar blijkbaar zijn vele Nederlanders gevoelig voor dit spel, want tsjonge jonge wat een negativiteit heerste er rond ons legioen. Waarom niet gewoon oerverloos vertrouwen houden tot aan het eind? Waarom bij elke aftrap je pessimistische stand op max zetten en dan negentig minuten te zitten sikkeneuren en tegelijkertijd ook best wel trots lopen verkondigen dat je het toch al had gezegd. Wat was ik blij voor Van der Vaart dat het gekat van de J.M.’s even niet opging. Des te jammer dat onze mannen het niet hebben gered. En nog veel meer jammer vind ik het dat de Jan Mulders van ons land gelijk hebben gekregen. BAH!
Bierpens…
Voetbal is een sport die over het algemeen geassocieerd wordt met het manvolk. Het draait om de teams waarin zich uitsluitend mannen bevinden. En dat de meeste voetballers geen plaatjes zijn is duidelijk; ik noem een Ribéry, een Özil of een Schweinsteiger. En dat geldt natuurlijk ook voor onze eigen Dirk Kuyt, maar met zijn wangkuiltjes, blauwe kraalogen en gulle lach zij het hem vergeven. Ook het gros van de mannen op de tribune, en laten we vooral ook de bankzitters thuis niet vergeten, zijn niet wat je noemt moeders mooiste. Het gros is toch van het soort bierpens, zweetsnor en niet al te flatteus gekleed. En deze mannen verlekkeren zich niet alleen aan het voetbalspel, maar zeker ook aan het fenomeen voetbalvrouw. Menig verkiezing contestuitslag over dit onderwerp is al voorbijgekomen. Zo blijkt uit onderzoek van eigen bodem, uitvoerd door de welbekende straahoekpeiler M. de H., dat de meeste Nederlandse mannen gaan voor de nog wat onbekende Maxine Ashley de Wit. Of zij geschaard mag worden onder de elitegroep van de voetbalvrouwen is nog even de vraag; de media zijn er niet zeker van of verkering van De Wit met oranjeman Van der Wiel nog wel in stand is. Maar wat maakt meisje De Wit zo interessant? Is het de verbeelding, aangezien er nog maar summier plaatsjes van haar zichtbaar zijn om het wereldwijde web? Als dat zo is, dan doe ik bij deze graag een verzoek aan de ander sekse: probeer het aanschouwen van voetbal ook voor ons zo aangenaam mogelijk te houden en laat vooral zoveel mogelijk aan onze verbeelding over. Laat shirts aan; Wes wij zitten niet te wachten op een plakplaatje van Yolanthe op jouw buik, ook Gregory graag shirt aanhouden zodat die harige navel uit het zicht blijft. Tevens bierpensen op de tribune bedekt houden en zweetsnorren afplakken alstublieft. Alvast dank!
Oranjekoorts?!
We zijn los, het EK is begonnen, joehoe! De eerste punten zijn alweer verdiend voor de meeste deelnemers van de Ome Ger Voetbal Poule. Helaas heeft mijn gokwerk me de eerste avond niets opgeleverd… Maar nog kansen genoeg natuurlijk. Eerst is het zaak dat ik het EK-gevoel en de bijbehorende oranjekoorts te pakken krijg, want ik zit er nog niet lekker in. Toen ik gisteren in de auto naar huis reed om op tijd te zijn voor de toernooiaftrap, werd er op de radio voor een opwarmertje gezorgd; Hup Holland Hup, Wij houden van Oranje, Viva Hollandia! en uiteraard kwam ook Wolter’s nieuwe chanson Ben je ook voor Nederland? voorbij. Luidkeels meezingend snel ik naar huis, maar merk dat ik me toch nog niet helemaal ‘oranje’ voel… Met een bordje op schoot kijkend naar het bijzondere spel tussen de Polen en de Grieken vraag ik me af wat ik moet doen voor die beruchte oranjekoorts en bedenk me dat ik me er maar het beste volledig in kan storten. Als eerste heb ik mij gefocust op de geluksvogeltjesdans horend bij de nieuwe hit van Wolter en friends. Nu maak ik me op om naar het winkelcentrum te gaan om net als de meeste Friezen en Drentenaren een half maandsalaris te spenderen aan oranjeprullaria. En als ik dan zometeen terugkom met een volwaardig oranjetenue, een oranjepruik en schmink voor de welbekende wangvlaggetjes, ga ik vervolgens langs de supermarkt voor een heus oranjemenu; bestaand uit een voorgerecht van Balletjes van Oranje, gevolgd door een pizza Hollandaise en met als afsluiter een fijne oranje tompouce. En dan ga ik ervan uit dat ook ik vanavond de oranjekoorts helemaal te pakken heb. Viva Hollandia!
